عـــــشق لــــیلی

دانلود دکلمه بسیار زیبای عشق لیلی 

به همراه متن کامل شعر

یک شبی مجنون نمازش را شکست

 بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پُر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای

نیشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق،دل خونم نکن
من که مجنونم تو مجنونم نکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو... من نیستم

گفت ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پنهان و پیدایت منم

سالها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یکجا باختم

کردمت آواره صحرا نشد
گفتم عا قل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی
در حریم خانه ام در می زنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

  شاعر: منسوب به عبداللهی

گوینده : آرمان

متن آهنگ جدید محسن چاوشی به اسم چشمه طوسی

دانلود آهنگ چشمه طوسی جدیدترین کار محسن چاوشی

به همـراه متن کامل ترانه 

---


توی هرضرربایداستفاده ای باشه‏


باخت باید احساس فوق العاده ای باشه


آه فاتح ِ قلبم فکرشم نمیکردی


رام کردن این شیرکار ساده ای باشه.


آه چشمه ی طوسی آه چشم ویروسی


بعد از این به هر دردی مبتلا بشم خوبه


مبتلا بشم مُردم مبتلا نشم مُردم


از تو درد لذت بخش هرچی میکشم خوبه


من یه بچه ی شیطون توی کوچه ها بودم


عشق تو بزرگم کردعشق تو هلاکم کرد


جیک جیک ِ مستونم بود و عشقِ بازیگوش


مثل ِ جوجه ی مُرده توی باغچه خاکم کرد


آه چشمه ی طوسی آه چشم ویروسی


بعد از این به هر دردی مبتلا بشم خوبه


مبتلا بشم مُردم مبتلا نشم مُردم


از تو درد لذت بخش هرچی میکشم خوبه


آفرین به این زور وآفرین به این بازو


آفرین به این چشموآفرین به این ابرو


آفرین به هر شب که بی گدار میباره


با جنون در افتادن خیلی آفرین داره


با تو هیچکس جز من بی سپر نمیجنگه


با تو هیچکس از این بیشتر نمیجنگه


با جنون در افتادن باز کار دستم داد


آه فاتح قلبم عشق ِ تو شکستم داد..


آه چشمه ی طوسی آه چشم ویروسی..


ای نگاهت نخی از مخمل وابریشم

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم

به تو یعنی به همان منظر دور

به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور

به همان زل زدن از فاصله  دور به هم

یعنی آن شیوه  فهماندن منظور به هم

به تبسّم به تکلّم به دل آرامی تو

به صبوری به خموشی به شکیبایی تو

 ***

شبحی چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

در من انگار کسی در پی افکار من است

یک نفر مثل خودم تشنه دیدار من است

 *** 

یک نفر ساده چنان ساده که از سادگی‌اش

می شود یک شبه پی برد به دلدادگی‌‌اش

یک نفر سبز چنان سبز که از سرسبزی‌اش

می‌شود پل زد از عرش خدا تا دلِ خویش

شبحی چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

در من انگار کسی در پی افکار من است

یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

 ***

ای بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست

راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟

اگر این حادثه  هر شبه تصویر تو  نیست 

پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟

 ***

حتم دارم که تو یی آن شبح آینه پوش

عاشقی جرم قشنگی است به انکار مکوش!

آری آن سایه که هر شب آفت جانم شده بود

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

دیگر از پشت دل آینه پیدا شده است

وه تماشاگر این خیل تماشا شده است

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی

عشق من! آن شبح پاک شبانگاه تویی

شاعر(بهروز یاسمی)

آخرین خنده من

آخرین بار که من از تهِ دل خندیدم 

علتش پول نبود… 

انعکاسِ جُوک هر روز نبود… 

علتش، چهره‌یِ ژولیده‌یِ یک دلقک، یا زمین خوردن یک کور نبود … 

من بهِ «من » خندیدم! 

که چو یک دلقکِ گیج 

نقش یک خنده به صورت دارم 

و دلم میـــــگرید.....

نویسنده:نگارجون

غزلیات مولوی دیوان شمس

دیوان شمس تبریزی (غزلیات)

منم فتنه هزاران فتنه زادم                                             به من بنگر که داد فتنه دادم

ز من مگریز زیرا درفتادی                                                 بگو الحمدلله درفتادم

عجب چیزی است عشق و من عجبتر                            تو گویی عشق را خود من نهادم

بیا گر من منم خونم بریزید                                              که تا خود من نمردم من نزادم

نگویم سر تو کان غمز باشد                                            ولی ناگفته بندی برگشادم

ز زندان خلق را آزاد کردم                                                روان عاشقان را شاد کردم

دهان اژدها را بردریدم                                                    طریق عشق را آباد کردم

ز آبی من جهانی برتنیدم                                                پس آنگه آب را پرباد کردم

ببستم نقش ها بر آب کان را                                          نه بر عاج و نه بر شمشاد کردم

ز شادی نقش خود جان می دراند                                   که من نقش خودش میعاد کردم

ز چاهی یوسفان را برکشیدم                                         که از یعقوب ایشان یاد کردم

چو خسرو زلف شیرینان گرفتم                                       اگر قصد یکی فرهاد کردم

زهی باغی که من ترتیب کردم                                       زهی شهری که من بنیاد کردم

جهان داند که تا من شاه اویم                                          بدادم داد ملک و داد کردم

جهان داند که بیرون از جهانم                                           تصور بهر استشهاد کردم

چه استادان که من شهمات کردم                                   چه شاگردان که من استاد کردم

بسا شیران که غریدند بر ما                                            چو روبه عاجز و منقاد کردم

خمش کن آنک او از صلب عشق است                           بسستش اینک من ارشاد کردم

ولیک آن را که طوفان بلا برد                                            فروشد گر چه من فریاد کردم

مگر از قعر طوفانش برآرم                                               چنانک نیست را ایجاد کردم

برآمد شمس تبریزی بزد تیغ                                           زبان از تیغ او پولاد کردم

غلامم خواجه را آزاد کردم                                              منم کاستاد را استاد کردم

منم آن جان که دی زادم ز عالم                                       جهان کهنه را بنیاد کردم

منم مومی که دعوی من این است                                 که من پولاد را پولاد کردم

بسی بی دیده را سرمه کشیدم                                    بسی بی عقل را استاد کردم

منم ابر سیه اندر شب غم                                             که روز عید را دلشاد کردم

عجب خاکم که من از آتش عشق                                   دماغ چرخ را پرباد کردم

ز شادی دوش آن سلطان نخفته ست                             که من بنده مر او را یاد کردم

ملامت نیست چون مستم تو کردی                                اگر من فاشم و بیداد کردم

خمش کن کآینه زنگار گیرد                                              چو بر وی دم زدم فریاد کردم

حسودان را ز غم آزاد کردم                                             دل گله خران را شاد کردم

به بیدادان بدادم داد پنهان                                               ولی در حق خود بیداد کردم

چو از صبرم همه فریاد کردند                                          چنان باشد که من فریاد کردم

مرا استاد صبر است و از این رو                                      خلاف مذهب استاد کردم

جهانی که نشد آباد هرگز                                               به ویران کردنش آباد کردم

در این تیزاب که چون برگ کاه است                                 به مشتی گل در او بنیاد کردم

فراموشم مکن یا رب ز رحمت                                         اگر غیر تو را من یاد کردم

یکی مطرب همی خواهم در این دم                               که نشناسد ز مستی زیر از بم

حریفی نیز خواهم غمگساری                                        ز بی خویشی نداند شادی از غم

همه اجزای او مستی گرفته                                          مبدل گشته از اولاد آدم

مسلمانی منور گشته از وی                                          مسلم گشته از هستی مسلم

چو با نه کس بیاید بشمری ده                                         ده تو نه بود از ده یکی کم

خدایا نوبتی مست بفرست                                            که ما از می دهل کردیم اشکم

دهل کوبان برون آییم از خویش                                        که ما را عزم ساقی شد مصمم

دهلزن گر نباشد عید عید است                                      جهان پرعید شد والله اعلم

پراکنده بخواهم گفت امروز                                             چه گوید مرد درهم جز که درهم

مگر ساقی بینداید دهانم                                               از آن جام و از آن رطل دمادم

مرادم کیست زین ها شمس تبریز                                  ازیرا شمس آمد جان عالم

همیشه من چنین مجنون نبودم                                      ز عقل و عافیت بیرون نبودم

چو تو عاقل بدم من نیز روزی                                          چنین دیوانه و مفتون نبودم

مثال دلبران صیاد بودم                                                    مثال دل میان خون نبودم

در این بودم که این چون است و آن چون                           چنین حیران آن بی چون نبودم

تو باری عاقلی بنشین بیندیش                                       کز اول بوده ام اکنون نبودم

همی جستم فزونی بر همه کس                                  چو صید عشق روزافزون نبودم

چو دود از حرص بالا می دویدم                                        به معنی جز سوی هامون نبودم

چو گنج از خاک بیرون اوفتادم                                          که گنجی بودم و قارون نبودم

ایا یاری که در تو ناپدیدم                                                  تو را شکل عجب در خواب دیدم

چو خاتونان مصر از عشق یوسف                                    ترنج و دست بیخود می بریدم

کجا آن مه کجا آن چشم دوشین                                     کجا آن گوش کان ها می شنیدم

نه تو پیدا نه من پیدا نه آن دم                                          نه آن دندان که لب را می گزیدم

منم انبار آکنده ز سودا                                                   کز آن خرمن همه سودا کشیدم

تو آرام دل سوداییانی                                                     تو ذاالنون و جنید و بایزیدم

سفر کردم به هر شهری دویدم                                      به لطف و حسن تو کس را ندیدم

ز هجران و غریبی بازگشتم                                            دگرباره بدین دولت رسیدم

از باغ روی تو تا دور گشتم                                              نه گل دیدم نه یک میوه بچیدم

به بدبختی چو دور افتادم از تو                                         ز هر بدبخت صد زحمت کشیدم

چه گویم مرده بودم بی تو مطلق                                    خدا از نو دگربار آفریدم

عجب گویی منم روی تو دیده                                          منم گویی که آوازت شنیدم

بهل تا دست و پایت را ببوسم                                         بده عیدانه کامروز است عیدم

تو را ای یوسف مصر ارمغانی                                         چنین آیینه روشن خریدم

سفر کردم به هر شهری دویدم                                      چو شهر عشق من شهری ندیدم

ندانستم ز اول قدر آن شهر                                            ز نادانی بسی غربت کشیدم

رها کردم چنان شکرستانی                                            چو حیوان هر گیاهی می چریدم

پیاز و گندنا چون قوم موسی                                           چرا بر من و سلوی برگزیدم

به غیر عشق آواز دهل بود                                             هر آوازی که در عالم شنیدم

از آن بانگ دهل از عالم کل                                             بدین دنیای فانی اوفتیدم

میان جان ها جان مجرد                                                   چو دل بی پر و بی پا می پریدم

از آن باده که لطف و خنده بخشد                                     چو گل بی حلق و بی لب می چشیدم

ندا آمد ز عشق ای جان سفر کن                                   که من محنت سرایی آفریدم

بسی گفتم که من آن جا نخواهم                                   بسی نالیدم و جامه دریدم

چنانک اکنون ز رفتن می گریزم                                       از آن جا آمدن هم می رمیدم

بگفت ای جان برو هر جا که باشی                                  که من نزدیک چون حبل الوریدم

فسون کرد و مرا بس عشوه ها داد                                 فسون و عشوه او را خریدم

فسون او جهان را برجهاند                                               کی باشم من که من خود ناپدیدم

ز راهم برد وان گاهم به ره کرد                                        گر از ره می نرفتم می رهیدم

بگویم چون رسی آن جا ولیکن                                        قلم بشکست چون این جا رسیدم

اگر عشقت به جای جان ندارم                                        به زلف کافرت ایمان ندارم

چو گفتی ننگ می داری ز عشقم                                  غم عشق تو را پنهان ندارم

تو می گفتی مکن در من نگاهی                                    که من خون ها کنم تاوان ندارم

من سرگشته چون فرمان نبردم                                      از آن بر نیک و بد فرمان ندارم

چو هر کس لطف می یابند از تو                                      من بیچاره آخر جان ندارم

    

غزلیات مولوی دیوان شمس

غزل شمارهٔ ۱۷۸۵

مولوی » دیوان شمس » غزلیات

بیا بیا دلدار من دلدار من

درآ درآ در کار من در کار من

تویی تویی گلزار من گلزار من

بگو بگو اسرار من اسرار من

***

بیا بیا درویش من درویش من

مرو مرو از پیش من از پیش من

تویی تویی هم کیش من هم کیش من

تویی تویی هم خویش من هم خویش من

***

هر جا روم با من روی با من روی

هر منزلی محرم شوی محرم شوی

روز و شبم مونس تویی مونس تویی

دام مرا خوش آهویی خوش آهویی

***

ای شمع من بس روشنی بس روشنی

در خانه‌ام چون روزنی چون روزنی

تیر بلا چون دررسد چون دررسد

هم اسپری هم جوشنی هم جوشنی

***

صبر مرا برهم زدی برهم زدی

عقل مرا رهزن شدی رهزن شدی

دل را کجا پنهان کنم

در دلبری تو بی‌حدی تو بی‌حدی

***

ای فخر من سلطان من سلطان من

فرمان ده و خاقان من خاقان من

چون سوی من میلی کنی میلی کنی

روشن شود چشمان من چشمان من

***

هر جا تویی جنت بود جنت بود

هر جا روی رحمت بود رحمت بود

چون سایه‌ها در چاشتگه

فتح و ظفر پیشت دود پیشت دود

***

فضل خدا همراه تو همراه تو

امن و امان خرگاه تو خرگاه تو

بخشایش و حفظ خدا حفظ خدا

پیوسته در درگاه تو درگاه تو

شعر هورامی

میمان نه وازی

سلامو عه له یک ئه ی به ر گوزیده م

پات نیان وه بان سه ر هه ر دو دیده م

پات ره نجنانت نیانت یانه م

منه ته ت نیا سه ر هه ر دوو شانه م

یانه و په شیوی په شمه وا زه ن

په شیو غولامه ن میمان نه وازه ن

زه حمه تت کیشان گوره ت که رده نا

تا حوت آسمان منت به رده نا

ده ک یا خودا خیر به ی بینای چه ما

ئه ر چه م بو فیدات هه لای هه ر که ما

دیده ی بینورم پا گه ر دی پاته ن

دل به قوربانی تو زه که ی راته ن

شعر هورامی

خه م

خه م بیه ن هامـراز خه م عه سای ده سه ن

هام ده ردم خه مه ن ریشه ی دل گه سه ن

خه م بی په روانه ته ن بیه ن به شه م

ته ن جه تاوی خه م تاویو که م که م

هه ر ساتی سه د جار دور مدو ده ورم

باورم نیا خه م کیشو جه ورم

خه ریکا پیری دیونو وه نه م

تینه و جوانی مسانو چه نه م

ئه رش دان عازام سوچناش که م که م

دیارا دوکه ل سه ر که رو جه ده م

سه قفی ده رونم دوکه لی ره شته ن

ئالشتی پیری روی جه سته م وه شته ن

ئینده دووو دووکه ل نه ده م به ر شیه ن

هه لقه هه لقه دوو ئاویزان بیه ن

وه لاتش ته مام دوکه لین که رده ن

سه ر وه دیارگای سه رکه شان به رده ن

جه هه ر سه ر ملیو ته میو ساکنه ن

بی شک دووکه لی هه ناسه ی منه ن

ئانه ته م نیه ن پروزه ی دله ن

پروزه ی سوته ی جه رگی ول وله ن

شه مالی په خشان سه رکه شان که رده ن

ئاهی ده رونه ن نه ده م ویه رده ن

با ئادیچ چون من ته مو ماته م بو

به شداری داخی ده ستی سته م بو

تا دووی سوته ی ته ن نه یاوو گه ردون

شه رمه زار نه بو چه پ گه ردی چه تون

ئارام مه گیرو کلپه ی کوره ی دل

سامه گه ر سوته م تیکه ل بو نه گل

غزلیات مولوی دیوان شمس

غزل شمارهٔ ۱۷۸۶

مولوی » دیوان شمس » غزلیات

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من

سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی‌پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا

سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم

ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو

ای شاخ‌ها آبست تو ای باغ بی‌پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی

پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها

ای آن پیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی

اندیشه‌ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من

مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد

در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان من

ای بوی تو در آه من وی آه تو همراه من

بر بوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران من

جانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلی جدا

بی‌تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من

ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من

غزلیات مولوی دیوان شمس

غزل شمارهٔ ۱۷۸۷

گر آخر آمد عشق تو گردد ز اول‌ها فزون

بنوشت توقیعت خدا کاخرون السابقون

زرین شده طغرای او ز انا فتحناهای او

سر کرده صورت‌های او از بحر جان آبگون

آدم دگربار آمده بر تخت دین تکیه زده

در سجده شکر آمده سرهای نحن الصافون

رستم که باشد در جهان در پیش صف عاشقان

شبدیز می رانند خوش هر روز در دریای خون

هر سو دو صد ببریده سر در بحر خون زان کر و فر

رقصان و خندان چون شکر ز انا الیه راجعون

گر سایه عاشق فتد بر کوه سنگین برجهد

نه چرخ صدق‌ها زند تو منکری نک آزمون

بر کوه زد اشراق او بشنو تو چاقاچاق او

خود کوه مسکین که بود آن جا که شد موسی زبون

خود پیش موسی آسمان باشد کمینه نردبان

کو آسمان کو ریسمان کو جان کو دنیای دون

تن را تو مشتی کاه دان در زیر او دریای جان

گر چه ز بیرون ذره‌ای صد آفتابی از درون

خورشیدی و زرین طبق دیگ تو را پخته است حق

مطلوب بودی در سبق طالب شدستی تو کنون

او پار کشتی کاشته امسال برگ افراشته

سر از زمین برداشته بر خویش می خواند فسون

جان مست گشت از کاس او ای شاد کاس و طاس او

طاسی که بهر سجده‌اش شد طشت گردون سرنگون

ای شمس تبریز از کرم ای رشک فردوس و ارم

تا چنگ اندر من زدی در عشق گشتم ارغنون