پاتــــوق تنهـــایی

خـــــــوش اومــــــــدی دوســـــت مـــــــن

پاتــــوق تنهـــایی

خـــــــوش اومــــــــدی دوســـــت مـــــــن

کــــــجایی


کـــــــــجایی 

ز عشقت سوختم ای جان کجایی

بماندم بی سر و سامان کجایی

نه جانی و نه غیر از جان چه چیزی

نه در جان نه برون از جان کجایی

ز پیدایی خود پنهان بماندی

چنین پیدا چنین پنهان کجایی

هزاران درد دارم لیک بی تو

ندارد درد من درمان کجایی

چو تو حیران خود را دست گیری

ز پا افتاده‌ام حیران کجایی

ز بس کز عشق تو در خون بگشتم

نه کفرم ماند و نه ایمان کجایی

بیا تا در غم خویشم ببینی

چو گویی در خم چوگان کجایی

ز شوق آفتاب طلعت تو

شدم چون ذره سرگردان کجایی

شد از طوفان چشمم غرقه کشتی

ندانم تا درین طوفان کجایی

چنان دلتنگ شد عطار بی تو

که شد بر وی جهان زندان کجایی

 

یاران را چه شد


یاران را چه شد


یاری اندر کس نمی‌بینم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست

خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی

حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

لعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاست

تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار

مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند

کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست

عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوخت

کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی‌داندخموش

از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد

رای عاقـــــــــــلان

رای عاقـــــــلان


عاقــــلان جملــــگی بـــر این رایند               آب را در هــــون نمــــی ســــاینــد

فــــقر و کمـــــبود جمعیــــت حتـما           از مصیــــبات فــــعلــــی مــــاینـــد

واقعــــا هــــم مصیبتند ایـــن هــــا           بَـــل مصیبــــاتِ بــــی تســــلّاینـــد

قحــــط هایی چنـــــین خــــدا دانــد          بــــد تـــــریـن نـــــوع از بلایـــــایند

ریشــــه کن فــــقرِ ما نخـواهد شد           اقــــویا تا بــه فکــــر إغــــواینـــد

اغنیــــا نه به فکــــر مستضــــعف           اولیــــا هـــم بـه تَـــرْکْ أُولی یـــند

ســــیل بُرده ســــت مملکــت ها را          پادشــــاهــــان بـــه فکـــــر لالایـند

شـــک پدیـــد آمدستــــم اینـان هان          دوستــــانــــند یا نــــه اعداینـــد ؟!

نسـلشــــان را بیَـــنْقـَـــرضْ یا رب          خیـــــر ما را اگــــر نمی خـوایند !

بـی خــــبر از تمــــام بـــــدبخــــتی           دائـــم الغـــرق قعــــر رؤیــــاینــــد

غالبـــــا از اســــاس پنهـــــاننـــــد           گاهگــــاهـــــی اگــــر چه پیـــدایند

جمعیـــت رو بکــــاهــش است امّا           لاف خواهــــند زد کــه دریــــاینــــد

از مــــروّت چــــه عـــاری اند آری          بس که لاقـــیدهـــا فرومـــایـــه نــد

تخمشــــان منهــــدم شــــود زیراکْ          از پـَـــسِ معـضــــلات بَـــر نــایــــند

گــــرگ ها در لبـــــاس میشــــاننـد           به خــــدا بد تــــر از« اوباما » یند

هر چـــه خواهــــند حکــم می رانند           هر چه خواهنــــد حکــــم فرماینــــد

ترسی از مــرگ و میرشـــان نَبْـــود          بی خبــــر از خـــدا چه ای وای ند !

« این دغل مردمــان که می بینی »          مُــــردگــــانــــی شبــــیه احــــیاینــد

اشتهــــامـند شهــــد زُهــــدانــــند !          زاهــــدانــــی کــــه روح فرســـایند

زاهـــدانــــی که هــــی ریـــا ورزند          باد پیـــــما ،  نـــــه ! باده پیمایند !

از  پلیــــدان  پلــــید تـــر  هستــــند          از دنـــی هــا دنــــی ترــ أدناینـــد ــ

موش باشــــید میــــش نـه هــــرگز          میــــش هــــا پَخْمــــگان دنیــــایـنـد

میــــش ها مــــی روند بی برگشـت           مــــوش هــــائی که مــی روند آیند

کاهــــش جمعیــــت اگـــر درد است          ناتــــوان  از عــــلاج  اطـبّــــاینــــد

بر نمــــی آیــــد از پزشــــکان کـار          گــــر چـــــه ماننـــد ابن سیـــناینـــد

توطئهْ یْ دشمنانی است این غمْکْ          جیـــره خـــوارانـــی از اروپّـــایــند

فتنــــه والله بدتـــر از ایـــن نیــست          بُنـــیه ی مملــــکت چـــرا کایــند؟!

گلــــرخـــانـــی کـــه جمله شیـرینند          ناروا هســــت اگـــر به تُرشـایــند !

جمعیــــت ازدیــــاد کــــی یــابــــد ؟          تا دهــــن هــا فقــــط به نِق وایند ؟

جای دیگــــر مگــــر کنــــین وا تا          جمعـــــیت را فـــزونــــی افـزاینـــد

پــــیر هـــــا را فـــقــــط ببــُرنائـید          گرجــوانان به تـرس أزُ قبایند!

ایـــن عزب مرد ها که می بینـــید          شیـــر مستنـــــد اگــــر چه روبایند

بـذر کــــاران همــــاره مردانــــند          کشــــتزاران همیشـــــه زنــهایــــند

بــار الهــــا چــــرا بنــــات ایـنـک           مال بــــد بیـــــخ ریـــش بابایند ؟

بار الهـــــا چــــرا بنیــــن اکـنــون           بینـــــوایان بــی ســــرو پاینـــد ؟

هر چه نر هســــت را بپــروارنــد          ماده هــــا را فقـــــط بیــــارایــــند

پســــرانــــی که جملــــه مجنـوند          دختــــرانی که جمــــله لیــــلایـند !

شــوخ مانـــــند سیـــــخ کبریتــند           مســت ماننــــد  جغد پر ، واینــــد

غافل از هر چه رنــج و اندوهنــد          فارغ ار هرچه بیـــــم و پــروایند

مگر اینان اجاقشـــان کور اســت          مگر آنـــان زغــــال بی نــای ند !

از چه رو بی رمق شـــوند اینان          پیر باشــــند اگـــــر چـــه بُرنایند؟!

دُرّ و دُردانــــه هـــای بد مســـتند          لُعبتانی کـه زعفـران ســـــایند

هر چه بد مســت دختـــری دارد          چشـــــم و ابرو که باب ایمـــــاینـد

خاک بر سرْمْ چشم هــا هــــیزند          خــاک بر سرْمْ گـــوش ها وایــــند

به خدا نرّ و ماده شــــان لولنــد           به خدا نــــرّ و ماده شــــان پاینــد

دل دهند آی قـلوه پـــس گیــــرند          به هم از هم که شنگ و شــیدایند

زشت باشـد حیـــا کنــــم ای وای          خلــــق عالــــم چـــــرا که بیــنایند

چه فراوون تــو مملکـــت حالا          بختـــــیاران پـــــای برجــــاینـــــد !

چه فراوون تو مملــکت فعـــلا          مـرسـده  ،  نازنیــن  ، آتـوسـاینـد!

چه فراوون تو ممـــــلکت جِـدّا           جِسِـــنا ، آتِنـــا و بیــــــتاینـــــــــد!

بختشان را شما فقــــط بُگـْشای          بی نیـــــاز از هـــــر آنچــه مامایند

بگشـــــاینــــد تنگـــــنا هـــــا را        تنگـــــناهــا اگـــــر تنـــــش زاینـــــد

می شود باز هردری بسته ست          بی  نیــــاز از شـــگـــرد لـــولاینـد

در گشودن اگـــــر زپــا افتـــــند          غـــــرق در ذلّـــــت آشکارایـنـــــد

دسـت اینان فقــــط شود درمان          درد هـــــائـــــی کــــه بی مداواینـد

هر گره باز می شـود با عشـق          گِرِها ! نــزد عاشــــقــان وایـــــند

دیگران کشـــت ما درو کــردیم          مــا بکـــاریم و دیـــگـــران زاینـد

شاکلید اسـت این که ما داریم!           قـُفـــل را بــی کلیـــد نگـــشایـــند

لبخــــــــــند صبح

لبخــــــند صبح


سایـــه ای باشیـــد اگــر زیـــر لـــوای آفتاب

روشنــــی داریــد همـچــــون ردّ پــای آفتاب


نقـش می بندد چه زیبا بر لبش لبخند صبح

هـر کـه دارد چون سحر در دل هوای آفتاب


آفتـــاب از انــزوای ســــایه هـــا پیـــدا نشد

سایه هــا پیـدا شـــدنــــد از انـــزوای آفتاب


طاقتش از تیرگی ها طاق گردیده سـت طاق

شب سیـــه پوشــیده از بس درعـزای آفتاب


باغ را در نوبهـــاران خــرّمی ارزانی است

وجــد مـی بالـــد در آن بـــا اعتــنای آفتــاب


گوئیا اقـــرار بر ایـن دارد از دستـش زمان

بـــر نمـــــی آیـــد بـپــــردازد بهــــای آفتــاب


آب در هـــــاون نکوبیـــد آی سرمستـان نور

چــشــم خفّـــاشــــان نگــــردد آشــنای آفتاب


می فروشد فخر اگر پیوسته گستاخانه نیست

روز پوشیـــــده ست اگـــر باری ردای آفتاب


کور دلها در نیابند از سَــفَه خورشید نیست

روشنــــایی بخــــش تــر از اشتهــــای آفتاب


تیره گی ها را به دل جُهّـــال می بستند راه

می نیوشــیدند اگــــر چــــون ما ندای آفتاب

قــــــندوپـــــند(4)

حــــــریم شخصی


چون مرز نداشتی!

زنی جوان نزد شیوانا آمد و گفت که بعد از ازدواج 

مجبور به زندگی مشترک با خانواده شوھرششده است

 و آنھا بیش از حد در زندگی او و ھمسرش دخالت می کنند. 

شیوانا پرسید

آیا تا بهحال به سراغ صندوقچه شخصی که تو از خانه پدری آورده ای رفته اند؟ 

زن جوان با تعجب گفت:

البته که نه! ھمه حتی ھمسرم می دانند که آن صندوقچه متعلق به شخص من است 

و ھرکسی که به آن نزدیک شود با بدترین واکنش ممکن از سوی من رو به رو می شود. 

ھیچ یک ازاعضای خانواده ھمسرم حتی جرات لمس این صندوقچه را ھم ندارند!

شیوانا تبسمی کرد و گفت: 

خوب! این تقصیر خودت است که مرز تعریفی خودت را فقط به

دیوارھای صندوقچه ات محدود کرده ای! 

تو اگر این مرز را تا دیوارھای اتاق شخصی ات گسترش

دھی دیگر ھیچ کس جرات نزدیک شدن به اتاقت را نخواھد داشت. 

شاید دلیل این که دیگران

خود را در ورود و دخالت به حریم تو محق می دانند این باشد که تو مرزھای حریم خود را

 مشخص و واضح برایشان تعریف نکرده ای.....

عصیان بـــــــندگی

بر لبانم سایه ای از پرسشی مرموز

در دلم دردیست بی آرام و هستی سوز


راز سرگردانی این روح عاصی را

با تو خواهم در میان بگذاردن امروز


گر چه از درگاه خود می رانیم اما

تا من اینجا بنده تو آنجا خدا باشی


سرگذشت تیره من سرگذشتی نیست

کز سرآغاز و سرانجامش جدا باشی


نیمه شب گهواره ها آرام می جنبند

بی خبر از کوچ دردآلود انسانها


دست مرموزی مرا چون زورقی لرزان

می کشد پاروزنان در کام طوفانها


خانه هایی بر فرازش اشک اختر ها

وحشت زندان و برق حلقه زنجیر


داستانهایی ز لطف ایزد یکتا

سینه سرد زمین و لکه های گور


فـــــــــروغ فــــرخزاد

قــــندوپــــــند(2)

خوشبخت ترین بندگان

شب کریسمس بود و ھوا، سرد و برفی.
پسرک، در حالیکه پاھای برھنهاش را روی برف جابه جا میکرد
 تا شاید سرمای برفھای کف پیاده رو کمتر آزارش بدھد،
صورتش را چسبانده بود به شیشه سرد فروشگاه و به داخل نگاه میکرد.
در نگاھش چیزی موج میزد،
 انگاری که با نگاھشنداشته ھاش رو از خدا طلب میکرد، 
انگاری با چشمھاش آرزو میکرد.
خانمی که قصد ورود به فروشگاه را داشت، کمی مکث کرد و نگاھی به پسرک که محو تماشا بود انداخت 
و بعد رفت داخل فروشگاه. چند دقیقه بعد، در حالیکه یک جفت کفش در دستانش بود بیرون آمد.
- آھای، آقا پسر.....!
پسرک برگشت و به سمت خانم رفت. 
چشمانش برق میزد "وقتی آن خانم، کفشھا را به او داد.پسرک با چشمھای
خوشحالش و با صدای لرزان پرسید:
- شما خدا ھستید؟
- نه پسرم، من تنھا یکی از بندگان خدا ھستم!
- آھا، میدانستم که با خدا نسبتی دارید!
خوشبخت ترین فرد کسی است که بیش از ھمه سعی کند دیگران را خوشبخت سازد.. اشو زرتشت

قـــــندوپـــــند

رمــــز موفقیت


روزی مرد کوری روی پله ھای ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود

 روی تابلو خوانده میشد: منکور ھستم لطفا کمک کنید

 . روزنامه نگارخلاقی از کنار او میگذشت نگاھی به او انداخت 

فقط چند سکه د ر داخل کلاه بود.

اوچند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت 

ان را برگرداند و اعلان دیگری روی ان نوشت 

و تابلو را کنار پای او گذاشت و انجا را ترک کرد. 

عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است  

مرد کور از صدای قدمھای او خبرنگار را شناخت 

و خواست اگر او ھمان کسی است که ان تابلو را نوشته بگوید ،که بر روی ان چه نوشته است؟

روزنامه نگار جواب داد:

چیز خاص و مھمی نبود،من فقط نوشته شما رابه شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد. 

مرد کور ھیچوقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی

او خوانده میشد:

امروز بھار است، ولی من نمیتوانم آنرا ببینم !!!!!

وقتی کارتان را نمیتوانید پیش ببرید استراتژی خود را تغییر بدھید خواھید دید بھترینھا ممکن خواھد شد 

باور داشته باشید که تغییربھترین  خلاقیت برای زندگی است.

حتی برای کوچکترین اعمالتان از دل،فکر،ھوش و روحتان مایه بگذارید این رمز موفقیت است .... 

لبخند بزنید

حیـــــــرت زده

دانلود دکلمه زیبای حیرت زده.  
به همــراه متن شعر

حیرت زده ام، تشنۀ یک جرعه جوابم
ای مردم دریا برسانید به آبم
 
آیا پس ِ این دشت رهی هست، دهی هست؟
یا اینکه به بیراهه دویده‌ ست شتابم

 من کوزه به‌دوش آمده‌ ام چشمه به چشمه
شاید که ترا ـ ای عطش گنگ! ـ بیابم

آهی و نگاهی و ... دریغا که خطا بود
یک عمر که با آینه ‌ها بود خطابم

هر صبح حریصانه من و حسرت خفتن
 هر شب من و اندوه که حیف است بخوابم

 چون صاعقه هر بار که عشق آمد و گل کرد
یک شعله نوشتند ملایک به حسابم

می ‌نوشم ازین تلخ، اگر آتش اگر آب
حیرت‌زده‌ام، تشنۀ یک جرعه جوابم

شاعر: سید علی میرفضلی
با تشکر از مدیر محترم وبلاگ صدای آشنا  





قــــندوپـــــند

قــــندوپـــــند(1)


با عرض ســلام خدمت شما دوستان عزیز

از امـــــروز قصد دارم بخش قـــــندوپــــندرو به 

مطالب وب اضافه کنم.و تاجایی که بتونم سعی خواهم کرد که 

حداقل هرروز یه مطلب بزارم...

انشالله که وقت بکنم و بدقول نشم.

.****باتشکر****.


بازگشت به بهشت

درویشی به اشتباه فرشتگان به جھنم فرستاده میشو .

پس از اندک زمانی داد شیطان در می آید و رو به فرشتگان می کند و می گوید

جاسوس می فرستید به جھنم!؟

از روزی که این ادم به جھنم آمده مدام در جھنم در گفتگو و بحث است 

و جھنمیان را ھدایت می کند و...

حال سخن درویشی که به جھنم رفته بود این چنین است: 


با چنان عشقی زندگی کن که حتی بنا به تصادف اگر به جھنم    

افتادی خود شیطان تو را به بھشت باز گرداند...