غزلی زیبا از بانو مستوره کردستانی
گرفتارم به نازی چاوه کانی مه ستی فه تتانت*بریندارم به تیری سینه ﺳوزی نبشی موژگانت*به زولف و په رچه م و ئه گریجه کانت غاره تت کردم*دلیکم بوو ئه ویشت خسته ناو چاهی زه نه خدانت*جه نابا عاشقان ئه مرو هه موو هاتوونه پابوست*منیش هاتم بفه رموو بمکوژن بمکه ن به قوربانت*ته شه ککور واجبه بو من ئه گه ر بمرم به زه خمی تۆ*به شه رتی کفنه که م بدوی به تای زولفی په ریشانت*له کوشتن گه ردنت ئازاد ده که م گه ر بییته سه ر قه برم*به روژی جومعه بمنیژی له لای جه معی شه هیدانت *که سی تو کوشبیتت روژی حه شرا زه حمه تی ناده ن*ئه گر وه ک من له ئه م دونیایه سووتا بی له هیجرانت*هه میشه سوجده گاهم خاکی به ر ده رگانه که ی تویه*ره قیب رووی ره ش بی ناییلی بگا ده ستم به دامانت*له شه رت و هه م وه فاداری خوتو مه شهووری ئافاقی*فیدای شه رت و وه فات بم،چی به سه رهات مه یلی جارانت؟ئه من ئه مرو له ملکی عاشقی دا نادره ی ده هرم*به ره سمی به نده گی »مه ستوره« واهاتووته دیوانت*برو شوکری که له ده رگای پادشای داوه ر*که شوڵه ی روژی رووی والی ده گاته کوشک و هه یوانت