اینجا حریم من است حریم قلب کوچکم!

قفس تنهایی من و حرف های ناگفته ام...

کسی دلش برایم نسوزد

من این قفس را دوست دارم و تنهایی ام را

 تنهایی...

تنها اتفاق این روزهای من است...

نفــــرین به تـــو ای غریبه

بـــه تـو کــــه روزی آشناترین لحظه هایم بودی

سکوت خسته و قلب شکسته ام را ببین، با  من چه کردی؟

آیا تاوان عاشــق شدن و عاشـق بــودن این است؟

اگــر چنین است پس نفــرین بر عشــق

روزگـــــار تنــها شدنم را به انتظـار می گذرانــم...

به تــــو سلام مــی کنم،

تـــا خانه عروجم با دعــای تــــو بنا شود

و دلـــم در آسمـــان آبی مهرت رها شـــود

گاهی اگر توانستی، اگر خواستی

اگر هنوز نامی از من در سر داشتی نه در دل!

در کوچه تنهایی من قدمی بگذار...

شلوغیه کوچه ظاهریست، نترس بیـــــا

نگاهی پرت کن و برو...

همین....

سلامتی اون لحظه که از همه دنیا دلت گرفته

نه کسی رو داری باهاش درد دل کنی

نه دلت میخواد کسی رو ناراحت کنی

سکوت میکنی و تو دلت میگی 

خدایا شاید قسمت من این بوده

شکرت که هستی

و منو مثل آدمات تنها نمیذاری...

این روزها “بــی” در دنیای من غوغا میکند!

بــی‌کس ، بــی‌مار ، بــی‌زار ، بــی‌چاره بــی‌تاب ، بــی‌دار ، بــی‌یار ،

بــی‌دل ، بـی‌ریخت، بــی‌صدا ، بــی‌جان ، بــی‌نوا

بــی‌حس ، بــی‌عقل ، بــی‌خبر ، بـی‌نشان ، بــی‌بال ، بــی‌وفا ، بــی‌کلام

،بــی‌جواب ، بــی‌شمار ، بــی‌نفس ، بــی‌هوا ، بــی‌خود،بــی‌داد ، بــی‌روح

، بــی‌هدف ، بــی‌راه ، بــی‌همزبان

بــی‌تو بــی‌تو بــی‌تو……

قفس به این بزرگی...

کاشکی پـرنده بودم!

مهم نبود  پــریـدن...

ولی بـرنده بـودم!