رباعیات حضرت مولانا

                                                            رباعیات حضرت مولانا   

 اندر دل بی وفا غم و ماتم باد

 آن را که وفا نیست زعالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

 جز غم که هزار آفرین بر غم باد .

 در عشق توام نصیحت و پند چه سود

 زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند بر پاش نهید

 دیوانه دل است پام بر بند چه سود .

 من ذره و خورشید لقایی تو مرا

 بیمار غمم عین دوایی تو مرا

بی بال و پر اندر پی تو می پرم

 من که شده ام چو کهربایی تو مرا .

 غم را بر او گزیده می باید کرد

 وز چاه طمع بریده می باید کرد

 خون دل من ریخته می خواهد یار

 این کار مرا به دیده می باید کرد .

آبی که ازین دیده چو خون می ریزد

 خون است بیا ببین که چون می ریزد

 پیداست که خون من چه برداشت کند

 دل می خورد و دیده برون می ریزد .

 عاشق همه سال مست و رسوا بادا

 دیوانه و شوریده و شیدا بادا

 با هوشیاری غصه هر چیز خوری

 چون مست شدی هر چه بادا بادا .

دل در غم عشق مبتلا خواهم کرد

 جان را سپر تیر بلا خواهم کرد

 عمری که نه در عشق تو بگذاشته ام

 امروز به خون دل قضا خواهم کرد .

از بس که بر آورد غمت آه از من

 ترسم که شود بکام بد خواه از من

 دردا که ز هجران تو ای جان جهان

 خون شد دلم و دلت نه آگاه از من .

 تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

 بسیار فتاده بود اندر غم عشق

 اما نه چنین زار که اینبار افتاد .

 سودای تو را بهانه ای بس باشد

 مدهوش ترا ترانه ای بس باشد

 در کشتن ما چه می زنی تیغ جفا

 ما را سر تازیانه ای بس باشد .

 ما کار و دکان و پیشه را سوخته ایم

 شعر و غزل و دو بیتی آموخته ایم

 در عشق که او جان و دل و دیده ماست

 جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم .

 ای دوست قبولم کن و جانم بستان

 مستم کن و از هر دوجهانم بستان

 با هر چه دلم قرار گیرد بی تو

 آتش به من اندر زن و آنم بستان .

 ای زندگی تن و توانم همه تو

 جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من

 من نیست شدم در تو از آنم همه تو .

 باز آی که تا به خود نیازم بینی

 بیداری شبهای درازم بینی

 نی می غلطم که خود فراغ تو مرا

 کی زنده رها کند که بازم بینی .

 هر روز دلم در غم تو زار تر است

 وز من دل بی رحم تو بیزار تر است

 بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا

 حقا که غمت از تو وفا دار تر است .

 خود ممکن آن نیست که بر دارم دل

 آن به که به سودای تو بسپارم دل

 گر من به غم عشق تو نسپارم دل

 دل را چه کنم بهر چه می دارم دل .

 در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است

 هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است

از درد تو هیچ روی درمانم نیست

 در مان که کند مرا که دردم هیچ است .

 من بودم و دوش آن بت بنده نواز

 از من همه لابه بود و از وی همه ناز

 شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

 شب را چه گنه حدیث ما بود دراز .

 دل تنگم و دیدار تو درمان من است

بی رنگ رخت زمانه زندان من است

 بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

 آنچه از غم هجران تو بر جان من است .

 ای نور دل و دیده و جانم چونی

 ای آرزوی هر دو جهانم چونی

 من بی لب لعل تو چنانم که مپرس

 تو بی رخ زرد من ندانم چونی .

 افغان کردم بر آن فغانم می سوخت

 خاموش کردم چو خاموشانم می سوخت

 از جمله کران ها برون کرد مرا

 رفتم به میان و در میانم می سوخت .

 من درد تو را ز دست آسان ندهم

 دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم 

 کان درد به صد هزار درمان ندهم