لبخــــــــــند صبح

لبخــــــند صبح

سایـــه ای باشیـــد اگــر زیـــر لـــوای آفتاب

روشنــــی داریــد همـچــــون ردّ پــای آفتاب

نقـش می بندد چه زیبا بر لبش لبخند صبح

هـر کـه دارد چون سحر در دل هوای آفتاب

آفتـــاب از انــزوای ســــایه هـــا پیـــدا نشد

سایه هــا پیـدا شـــدنــــد از انـــزوای آفتاب

طاقتش از تیرگی ها طاق گردیده سـت طاق

شب سیـــه پوشــیده از بس درعـزای آفتاب

باغ را در نوبهـــاران خــرّمی ارزانی است

وجــد مـی بالـــد در آن بـــا اعتــنای آفتــاب

گوئیا اقـــرار بر ایـن دارد از دستـش زمان

بـــر نمـــــی آیـــد بـپــــردازد بهــــای آفتــاب

آب در هـــــاون نکوبیـــد آی سرمستـان نور

چــشــم خفّـــاشــــان نگــــردد آشــنای آفتاب

می فروشد فخر اگر پیوسته گستاخانه نیست

روز پوشیـــــده ست اگـــر باری ردای آفتاب

کور دلها در نیابند از سَــفَه خورشید نیست

روشنــــایی بخــــش تــر از اشتهــــای آفتاب

تیره گی ها را به دل جُهّـــال می بستند راه

می نیوشــیدند اگــــر چــــون ما ندای آفتاب